Olej nie może być spalany w kotłach ogrzewczych w tak prosty sposób jak gaz. Musi być on najpierw zamieniony w parę albo rozpylony na bardzo drobne cząsteczki i zmieszany wewnętrznie z powietrzem, aby osiągnąć całkowite spalanie przy możliwie najmniejszym nadmiarze powietrza. Specjalne zadanie techniczne nie polega tu w tak dużym stopniu na konstruowaniu typu kotła dostosowanego do opału i stworzeniu właściwych warunków przejmowania ciepła, lecz na wykonaniu palnika o wysokiej wartości i o niezawodnym działaniu. W urządzeniach ogrzewczych palniki wykonuje się przede wszystkim jako przystawki do kotłów. W istniejących kotłach na opał stały, odejmuje się drzwiczki paleniskowe i zastępuje się je izolowaną płytą stalową, do której można przyśrubować palnik. W urządzeniach nowych oraz przy wymianie kotłów starych bywają coraz częściej stosowane specjalne rozwiązania dla palenisk olejowych, w których przedni człon albo płyta czołowa jest specjalnie przystosowana do wbudowania palnika olejowego. W żeliwnych kotłach członowych przeważają przy tym konstrukcje, które w razie potrzeby pozwalają na opał stały. Ruszt przykrywa się ognioodpornymi płytami, o ile nie można go wyjąć komorę paleniskową wykłada się cegłą szamotową. Paliwa.W paleniskach olejowych ogrzewań centralnych używa się jako paliwa frakcji oleju ziemnego wrzącego w wysokich temperaturach (ponad 250 st. C), a także produktów destylacji smoły węgla brunatnego- i kamiennego. W zasadzie przy małych paleniskach stosuje się tylko oleje o małej lepkości, niskiej temperaturze krzepnięcia oraz o wysokiej czystości, które dają się łatwo rozpylić i odparować. Określa się je jako lekkie oleje opałowe w przeciwieństwie do ciągliwych ciężkich olejów opałowych. które przeważnie są pozostałością przy destylacji oleju ziemnego lub ostatnimi frakcjami olejów smołowych węgla kamiennego i brunatnego. Nie są one wykorzystywane do innych celów więc cena ich jest dość przystępna. Oleje te mają niską wartość opałową. Są one zwykle w normalnych. temperaturach tak lepkie, że dla przepływu w rurociągach i rozpylania muszą być podgrzewane. Przede wszystkim trzeba zwracać uwagę na to,. aby ani w przewodach, ani w zbiorniku temperatura nie zbliżała się do temperatury krzepnięcia. Dla oceny olejów palnych decydujące znaczenie ma punkt zapłonu, zawartość wolnego węgla, wody i popiołu. Według normy DIN 51 603 oleje opałowe można podzielić na pięć grup które charakteryzują się niżej podanymi minimalnymi wymaganiami. Lepkość podana w stopniach Englera CE ze względu na konieczność całkowitego rozpylenia powinna wynosić do 2 °E. Oleje grupy pierwszej EL, a także dobre oleje drugiej grupy L mogą być używane w takim stanie, w jakim je dostarczono. Olej opałowy M wymaga podgrzania go przed spalaniem jego punkt krzepnięcia wynosi najwyżej O C. W wyjątkowych jedynie przypadkach wymaga on podgrzania dla upłynnienia w celu przesyłki, np. olej opałowy M wytwarzany z węglą brunatnego, którego punkt krzepnięcia równy jest 40 st. C. Oleje opałowe S i ES należy dla upłynnienia zawsze podgrzewać. Konieczne jest nagrzanie oleju przed wejściem do palnika do 80 – 120 C (zależnie od lepkości oleju). Wysoka temperatura punktu krzepnięcia po- woduje z zasady konieczność podgrzewania zbiornika magazynującego olej. Podczas przerwy w pracy olej znajdujący się w palniku i w przewodach musi być odprowadzony z powrotem do zbiornika. Niemieckie oleje smołowe krzepną wprawdzie dopiero przy temperaturach między -10 i 0 st. C, nie można jednak dopuścić do ochłodzenia ich poniżej +8 st. C, ponieważ przy niskich temperaturach mają one skłonność do osadzania stałych składników (antracen, parafina). Najmniejsze palniki, a w szczególności palniki z parowaniem wymagają zastosowania oleju opałowego grupy EL, zaś czułe rozpylacze ciśnieniowe w mniejszych kotłach (do wydajności ok. 75000 kcal/h) wymagają stosowania przynajmniej wysokowartościowego oleju opałowego grupy L. Do mniej wrażliwych palników wybiera się często w średnich kotłach olej opałowy grupy M z podgrzewaniem przed palnikiem. Spalanie gęstych olejów opałowych wymaga specjalnie mocnej konstrukcji palników i dodatkowych nakładów na urządzenia pomocnicze, tak że instalacje te opłacają się dopiero od pewnej określonej wielkości urządzenia ogrzewczego. [patrz też: wzmacnianie fundamentów, szyny prądowe, kolory tynków silikonowych ]
Tags: kolory tynków silikonowych, płyty warstwowe, wzmacnianie fundamentów